سرم را می‌گذارم باز هم بر شانه‌ی تارم
پری‌های خیالم ناگهان در رقص می‌آیند
که تو شعر مجسم باز می‌آیی به دیدارم
دو زانو می‌نشینی روی زیراندازی از چشمم
نگاهم می‌کند چشمی که عمری کرد انکارم
دل من گرچه چشم زخمی یار است آخر
مگر من می‌توانم از نگاهت چشم بردارم
تو خواهی رفت و خواهم ماند با شعر و دوتار اما
به اشک دیده بر دل  می‌نویسم " منتظر می‌مانم "